„Dat was ja’n Dag!“, stennt Geeskemöh,
„Och Mann, wat hebb ’k en Klöör!
Dat gung ok al vör Dau un Dag.
Un alltied ’t best Been vör!”

„Ja, Moder, ja!”, un Berend-Ohm
langt sük sien Döffke her.
„Dat was ’n Dag. Wi beiden sünd
ok neet de Jungsten mehr.“

„ Dat is’t ja man!“ , un ’t Ollske stött
de dröge Törf in ’t Füür.
„Man ’n Koh will leven, un för ’t Hei
de Daglohn ist to düür.“

„Dat is’t ja man!“, oll Berend suggt
un treckt hum – dat hett so’n Aart!
„Nu hebben wi ’t binnen. Un kien Nood
dat’t Deer vör Smacht nahst raart.“

„Ja, so is’t nett“, seggt Geeskemöh,
un spöölt de Treckpott um.
„So ’n Dag bi ’t Heien, dat gifft Dörst.
Futt krieg wi ’n Koppke, kumm.

Ik doo daar noch ’n Schööt bi in,
dat mutt d’r maal up an.
Kiek du even in de Kluntjepott,
of ’t noch een lieden kann!“

„Ja, Moder,‘n deftig Koppke Tee,
mi steiht de Tung al stiev;
Dat is wat för de olle Bost,
so ’n ,Jantje-sacht-in d’-Liev’!”

In ’t Loog word d‘ Fieravend lütt,
un elkeen söcht sien Stee.
Un over ’t wiede, gröne Land
liggt Sömmeravendfree.

Wilhelmine Siefkes was een van de grote SChrieverslüü in Oostfreesland.
Na hör is de Wilhelmine-Siefkes-Pries van de Stadt Leer„ benöömt.
Dit Gedicht stunn in de Diesel 96. Un daar stunn noch heel vööl mehr in!