An hum denk ik faak,
de inpuppt in sien
unner d' Wind
dukende Huus
sien Hartsehr dat Papier
anvertroot,
so sacht, dat he sük
mit en verloren
Torüggkomerdrööm
un weerfunnen
Bild
van Nejen besehrt.

Mennigmaal maakt he sük
up de Padd,
sett sük up 't Moped,
dat he ridd as
en lüttje, diesig Peerd,
un besöcht
sien Frünnen, de teken,
Dürer un Altdorfer,
kickt hör neet
over de Schuller,
man up de Finger,
vertellt van dat Meweneiland,
de dusend
flegend Streken,
söcht de Resten
van de olle Welt binanner,
kann de neje
blot mit Last vullhollen
un kummt mit
mennig Schriften torügg:

de van de Hemel,
de Wulken,
dat Gress,
de Horizont,
de Vögel un
de Minsken
un brengt hör
in siens
dörnanner.

He kunn vertellen.
Tüsken de Bladen
van sien Maalboken
sünd Stimmen sünner Tall
inprent,
de 'snachts proten,
sük in 't Woord fallen,
dat Vergeten
uphollen.

So leevt he un
hett leevt:
twee Stappen achter
de Tied
un hör doch
vörut.

Oostfreesk van Hans-Hermann Briese,
van Peter Härtling (overleden Juli 2017) autoriseert.
P. Härtling was 'n Fründ van Alf Depser.
Un van Depser weer stammt dat Titelbild D 101.