De Tied is daar, ik mutt woll anners schrieven,
van nu an is ’t de olle Förm, de tellt.
Alls wat so nett is, bi dat Wark weer gellt
un Haiku, Tanka, - nee, dat laat ik blieven.

Nu mutt ik futt up Stee in Riemels denken.
Dat is nich licht in ungeriemde Tied.
Wat sall ’t! Wenn mi man Dichtersehren wenken.
Eenzig, wat daar bi rutkummt, maakt mi blied!

De mooiste Biller maalt allmetts mien Spraak.
Mit klörig Pottlood will ik Streken trecken,
Gedachten laat ik flegen as en Draak.

An Goethe, Schiller mag mien Dichtkünst recken.
Wenn ’t Hemelspeerd Pegasus mi eens raakt,
will ik mit söte Woord’n jo Künn todecken!