Vun Iesgang freei sünd Stroom un Beken,
sacht weiht de Vörjahrswind över den Knick,
neern in de Wischen steiht dat Gras al dick,
de olle Winter hett sük versteken,
sleek in de Bargen, mööd an sien Krück.
Vun dor schickt he noch maal `n Hagelschuur,
man dat Spektakel wohrt meist nich lang:
Poor witte Striepen up gröne Natur.
Aver de Sünnschien, de hett keen Bang!
Saft drängt in Gras, in Telgen un Knuppen,
blitzblanke Lichter in Dau un in Druppen,
un fehlt dat an Blömen in 't gröne Revier,
seht wi doch lustig bunt Minschenvolk hier.
Kiek vun de Anbarg na d' Stadt hento!
Dor quellt dat ut `n Door, pett sük up de Schoh!
De Lütten, de Langen, de Dicken, de Dünnen,
un all sünd s` behangen mit sünndagsche Plünnen,
all wüllt se lustig ehr Ostern begahn,
sünd jüst as hör Jesus ut Gräffnis opstahn.
Ut enge Straten, Hüsung un Stuven
Drängt sük dat vör in grellbunte Druven!
Vun Dörpen her Danz un noch maal Gewimmel,
hier föhlt sük dat Volk so recht in sien Himmel!
Un jedereen denkt mit dat sölve Begehren:
Hier bün ik Minsch, un nüms schall mi ’t wehren!