Dank för de Böskupp, seggt blied lüttje Oma,
plückt jo man driest noch en handjevull Peern.
Man nett eerst in d‘ Tuun, do hulen Sirenen:
Alarm -Alarm, Lü, wiedhen over d‘ Stadt.
Peren vull Saft un so söt as van Hönnig,
mmh - wo de smaken, man gliek noch en Happ.
Been unner d‘ Arms denn, in Drafft dör de Karkstraat,
uns Huus un de Bunker komen in Sicht.
Moder sitt stuuv un still up de Bank daar,
Nahbers umto mit hör Sack un Gerack.
Ik hebb wat vergeten, mutt gau nochmaal t’rügg.
Man holl di neet up, röppt Moder mi na.
Van achtern in ‘t Huus un flegends anhoog
de Trappen, van unnern bit up de Bön.
Mien Baadbüx van d‘ Lien of, un Gerold siens ok,
Turnschoh mit insacken, Pulli van d‘ Stohl.
Gardinen bi d‘ Sied un Dören wied open,
wenn nu noch wat kött kummt, wie kriegen nix weer.
Van wieden dat Brummen. In Sprangen andaal,
de Wecker in d‘ Köken geiht hannig noch mit.
Maak to, seggt de Wahrder denn bi de Bunker,
büst binnen of buten, de Döör mutt nu dicht.

Fleger in Koppels hollen up d‘ Stadt an,
kraakt dat dör d‘ Drahdfunk, kant over Stüür.
Daalsetten. Duuknacken. Foten tohope.
Hand faten. Fasthollen. Wachten, wat kummt.
Rumpeln un Pultern, Scheten un Barsten, Rook drifft inbinnen. De Luken klappt dicht! Upwöhlde Grund, uns Welt fangt an beven, Frolü un Kinner an gieren un blarrn. Hopen un beden - de Bunker blifft standfast. Keen twintig Minüten - un all is ‘t vörbi.

Paar Husen stahn noch, ohn Fensters un Dacken, man Phosphor drüppt bi de Müren nadaal. Un Minsken an lopen, gau will‘n se bargen, wat van hör Reev neet verloren gung. Een brengt sien Vögel, de anner sleept Beddgood, en darde, wat heelundall unnösel is. – Brandstörm kummt up, raast dör de Straten, flüggt dör de Husen, frett, wat he findt. Koomt binnen, röppt bi de Bunker de Wahrder, maakt futt, leve Lü, de Dör mutt weer dicht.

Een Dag bedaren up ‘t Land bi Verwandtskupp, een Dag begriepen: Wat is uns geböhrt … Torügg up de Stadt an, wahren un sekern, sük mellen, un doon, wat nu nödig is. Dat regent un regent bi d‘ Kleer uns herunner, mall Schoh an de Foten frieven hör sehr.

Fürschien un brannerge Rök weiht integen. Steenbülten, Husen sünner Gesicht, dat Raadhuus, de Scholen, de Grote Kark Keen Straten, keen Paden, nüms weet, waarhen.

		As dat
		Engelke
		brannen dee
		gung uns
		dat Lücht ut
		bleev uns
		dat Water weg
		froren uns
		Harten
		to Steen

An d' 6. September 1944 wurr in de körte Tied van 20 Menüten de hele Binnenstadt van Emden dör engelske Bombers verneelt